Ten little niggers in a thong.

Nú hefur skapast mikil umræða í þjóðfélaginu í sambandi við endurútgáfu á bókinni 10 litlir negrastrákar. Inn á www.b2.is er linkur sem heitir Sagan á bakvið 10 litla negrastráka(frá 30.okt). Þetta er bloggfærsla Gauta B. Eggertssonar sem er búsettur erlendis og er nýbúinn að eignast lítinn "negradreng", eins og hann orðar það sjálfur.
Hann setur söguna um litlu negrastrákana, í samhengi við bandaríska sögu og menningu. Þá sérstaklega sögu svertingja og réttindabaráttu þeirra.
Þessi bloggfærsla hefur vakið ótrúleg viðbrögð almennings og ég veit ekki hversu margir eru búnir að tjá sig í kommentakerfinu. Bæði bloggfærslan og kommentin eru áhugaverð lesning.
Fólk er í meirihluta sammála Gauta en stöku sinnum koma rök á móti. Mótrökin eru reyndar ekki skrifuð af miklum mannvitsbrekkum. Tveir sem heita Alli og Bjöggi eru mér ofarlega í huga.
Nokkur komment vöktu sérstaka athygli. Til að mynda er eitt sem Úlfur Eldjárn skrifar til að svara öðrum kommentara (fyrrnefndum Alla). Þeir bítast þar á um hvort að bókin hafi í raun komið fyrst út í Bandaríkjunum sem Ten little niggers. Mér fannst svo frábært skot innifalið í svari Úlfars, en það endar svona:

"Þetta var löngu áður en samnefnd bók Agöthu Christie kom út. Ef þú finnur ekki e-ð á Google eða Wikipediu þýðir það ekki endilega að það sé ekki til".

Varðandi mína skoðun á þessu máli þá er hún nokkurn vegin svona.

* Mér finnst allt í lagi að gefa bókina út, sérstaklega ef fólk á góðar minningar
tengdar henni og finnst menningarlegt gildi myndskreytinga mikið.

* Mér finnst bókin ekki eiga heima á leikskólum eða í raun flokkaðar sem
barnabækur í bókabúðum og -söfnum.

* Það er vel hægt að nota svona bækur til að koma í veg fyrir fordóma með því að
útskýra fyrir börnum hvernig hlutirnir voru einu sinni. En til hvers að gera það
með svona bók þar sem hún er ekki til þess fallin, að mínu mati.

* Ég tel mjög líklegt að þessi bók ýti undir fordóma og einelti. Svo ekki sé
minnst á hversu óviðeigandi svona bók er í nútímaþjóðfélagi. Ég ætti allavega
mjög erfitt með að útskýra fyrir svörtu foreldri af hverju ég vildi lesa þessa
bók fyrir barnið hans í leikskóla.


Hvað er málið með g-strengi? Hver var það sem ákvað að þeir væru flottir? Ég hef aldrei skilið þetta og ekki get ég ímyndað mér að það sé þægilegt að ganga í þessu. Það sem ég held að hafi drepið þetta fyrir mér er öll þessi óteljandi mörgu skipti sem ég hef séð konur í g-streng og mjaðma-gallabuxum beygja sig fram. Þá gægist svona T-laga hluti af g-strengnum upp úr og gallabuxurnar verða eftir við rassaskoruna, og svo sést í rasskinnarnar!
Er þetta kannski bara þegar mjaðmabuxur og g-strengur eiga í hlut? Er það bad combó? En af hverju er g-strengurinn girtur svona hátt?
Þetta kveikir kannski í sumum, sérstaklega þeim sem stunda café Amsterdam en ekki mér.

The truth about food og strætóbílstjórar bæjarins.

Í sjónvarpinu í kvöld var að ljúka seríunni The thruth about food. Þetta eru 6 þættir frá BBC um áhrif mataræðis á líkamann. Þættirnir eru vægast sagt skemmtilegir og lærdómsríkir, sérstaklega fyrir menn eins og mig sem aldrei nenna að lesa sér til um neitt. Ég sá því miður ekki nema tvo þætti sem báðir voru frábærir. Í kvöld var síðasti þátturinn og þar komu fram svör við ýmsum spurningum sem ég hef oft velt fyrir mér. Það kom meðal annars fram að:

* Kolvetnisinntaka(brauð,kartöflur,pasta) eykur úthald og styrk.
Þetta á líka við um þá sem aðeins smakka á kolvetnum!

* Neysla á omega 3 fitusýrum ( í feitum fiski) minnkar stress.

* Borða minni matarskammta, oftar á dag eykur orku og úthald.

* Grænmetisætur vs. kjötætur, hvað varðar styrk. Óljósar niðurstöður.

* Það mikilvægasta af öllu er. Koffín gerir fólk ekki einbeittarar.
Þú ert alveg jafn árvakur og einbeittur án þess.


Síðustu vikur höfum við fjölskyldan gert meira af því að taka strætó. Ástæðan er tvíþætt, annars vegar bilaði bíllinn og hins vegar fengum við fríkort í strætó (námsfólk...jéi). Við erum auðvitað orðin stór fjölskylda og mikið fyrirtæki fyrir okkur að klöngrast inn í strætóinn með kerru, vagn og börn á bakinu. Mér finnst mjög notalegt að ferðast í strætó. En það sem skemmdi yfirleitt fyrir í þessum ferðum okkar var glannaleg keyrsla strætóbílstjóranna. Ég myndi sennilega ekkert vera að kippa mér upp við þetta ef ég væri einn á ferð. En þegar maður situr með lítið barn í fanginu og þarf að ríghalda sér í til að rúlla ekki fram ganginn, þá minnka notalegheitin töluvert. Þetta setti ég svo allt saman í samhengi þegar ég las frétt um bílstjóra sem keyrði eins og bavíani og hótaði að henda eldri konu út þegar hún bað hann að keyra hægar! Hvað er í gangi?

Í gærkvöldi var komið að klippistund. Valgerður dró fram gömlu góðu rakvélina úr Elko sem hefur séð um að raka á mér skallann síðustu misseri. Vala hófst handa af sinni alkunnu snilld og rakaði vel af hliðinni og upp á koll. Um leið og hún keyrði vélina í gegn, heyrðist hljóð sem átti ekki að heyrast. Svona eins og þegar að batterí klárast í leikfangi og hljóðið sem eitt sinn var taktfast og stöðugt verður óreglulegt og hægfara(sumir hugsa um barnaleikföng en aðrir önnur leikföng).
Það kom í ljós að vélin var búin að vera. Klukkan var eitt um nótt og ég stóð eins og hálfviti með hálfrakaðan haus. Án nokkurs vafa, hef ég ALDREI séð Valgerði springa jafn ógeðslega úr hlátri. Ég hef allavega aldrei sagt neitt sem hefur komið henni til að hlæja svona. Sem betur fer hætti hún samt að hlæja á endanum og við náðum að láta vélina virka þannig að hún rakaði eitt hár á sekúndu.
Ætli það sé í eðli kvenna að finnast fyndnast af öllu þegar mennirnir þeirra eru að klúðra?

Til hamingju Garðar og Sara

Í gær héldu Garðar og Sara upp á brúðkaupið sitt. Það vissu reynar fáir um giftinguna og allir sem mættu heim til þeirra voru að samfagna Söru með Bachelors gráðuna hennar í lögfræði. Þegar gestir gengu inn þá hékk þar brúðkaupsvottorð á veggnum. Þetta var mjög flott leið til að fagna svona viðburði og bara til fyrirmyndar. Innilega til hamingju með þetta, kæru vinir.

Áður en ég kom til þeirra þá höfðu Magnús og Salvör, móðir Völu, boðið okkur Völu, Nínu og Skúla í leikhús í tilefni af fimmtugsafmæli hennar. Við fórum í Þjóðleikhúsið á Hamskipti eftir Kafka. Þetta er leikritið sem að Nick Cave samdi tónlistina við. Þetta var mjög flott leikrit og tónlistin skemmdi ekki fyrir, sérstaklega var magnað að sjá Gísla Örn í hlutverki sínu sem risavaxin bjalla. Hann hengur í loftinu nánast allt leikritið sem varir í tæpan einn og hálfan tíma.

Þetta kvöld var nokkuð gott fyrir utan kuldan sem var svaðalegur.
Það er vetur nú!

Nói Hrafn Ólafsson

Það er búið að nefna drenginn. Eftir margra mánaða vangaveltur um nafn dettum við niður á það sem við byrjuðum með. Við erum búin að vera að máta nöfn á hann og okkur fannst þetta passa langbest.

Ekki amalegt!

Nei það er sko ekki amalegt að vera með þessi einkenni:

hugmyndaríkur + tölvukunnátta

Vegna þess að á tækniöld getur það borgað sig og í raun orðið
= RÍKUR. Skít ógeðslega ríkur.

Nýjasta dæmið er hann Mark Zuckerberg, 23 ára gamall njörður sem útskrifaðist frá Harvard ekki fyrir svo löngu síðan. Á meðan hann var í skólanum setti hann á fót síðu sem átti að auðvelda fólki að kynnast, svokallað tengslanet. Sumir halda því reyndar fram að hann hafi blákalt stolið hugmyndinni af skólasystkynum sínum en það er önnur ella.

Tengslanetið sem um ræðir kallast Facebook og samkvæmt nýjustu fréttum var Microsoft að kaupa 1,6 % hlut í fyrirtækinu á........þetta er svo fáránleg tala að ég get varla skrifað hana................14 milljarða ísl. kr!!!!!!

Ok við skulum aðeins bíða og sjá hvort að þetta hafi verið prentvilla inn á vísi. 1,6 % hlutur er auðvitað ekki neitt en 14 milljarðar kr. er sko EKKI ekki neitt.
Annað dæmi eru gaurarnir tveir sem stofnuðu Youtube. Þeir seldu fyrirtækið til Google á (focking) 100 milljarða kr. Og þeir fengu að halda öllu staffi og sínum stöðum innan fyrirtækisins.

Skoðum aðeins nánar þessa tölu 100 milljarðar!
Einn milljarður eru 1000 milljónir. Fyrir venjulega manneskju eru 1000 milljónir sjúklega mikill peningur. Venjulega er maður að díla meira í upphæðum á borð 799 kr (kjúklingur í meló) kr eða 12990 kr (gallabuxur í flestum búðum). Stærstu upphæðir sem maður sér er í mesta lagi 20 - 30 milljónir vegna íbúðakaupa. En það er auðvitað allt á lánum og maður á það auðvitað ekkert.

En aftur að 1000 milljónum. Maður getur ímyndar sér að eiga stórt koffort fullt af 5 þúsund króna seðlum sem myndi svo fylla upp í 1000 milljónir. Það væri sennilega ansi stórt koffort sem maður myndi varðveita vel. Ég held að flestir sæju það sem fjárhagslegt öryggi til æviloka.
En nei nei ekki youtube nördarnir. Þeir eiga 100 svoleiðis koffort og Davíð fésbók á jafnvel ennþá meira, svona miðað við verðmæti 1,6 % hlutans.

Ég fékk einu sinni svona hugmynd.
It was a "jump til Conclusions" mat.
Djók, bara þeir sem hafa séð Office space skilja. Ha ha.

The old Americans

Í morgun fór ég út í Melabúð að kaupa inn fyrir daginn, en það er smá kvefpest kominn í börnin. Ég þurfti því að taka mér frí í vinnunni til að sinna þeim. Þegar ég gekk inn í Melabúðina tók ég eftir manni sem horfði óvenjulega lengi í augun á mér. Svona meira en kurteisisleg mállaus augngota sem kemur í staðinn fyrir "góðan daginn". Ég spáði nú ekki mikið í það og gekk áfram í brauðdeildina. Áður en ég vissi af var þessi maður, sem ég heyrði þá að var bandaríkjamaður, kominn í hrókasamræður við starfsmann búðarinnar um e-a vöru sem starfsmaðurinn hafði gleymt að panta fyrir hann. Bandaríkjamaðurinn var almennilegur og kurteis, eins og þeirra er nú vani.
En ég hélt áfram að tína vörur ofan í kerruna. Þegar ég kom svo að kassanum vildi svo skemmtilega til að bandaríkjamaðurinn stóð þar fyrir framan mig, í hrókasamræðum nota bene, við kassastarfsmanninn. Sá starfsmaður virtist líka talið vel og þeir héldu ótrauðir áfram þó að ég kæmi að. Samræðurnar voru háværar og taka skal fram að þetta var kl 9:30 um morgun! Hér er hluti þeirra, þýddur yfir á íslensku:

Bandaríkjamaður: "þegar ég var alltaf á kóki var ég vanur að bjóða fullt af konum út á deit. Svo þegar ég sótti þær nokkrum dögum síðar þá fékk ég algjört sjokk yfir því hvað þær voru ljótar"

kassamaður: "Já ég held að við höfum allir lent í því að draga stelpur með okkur heim af djamminu sem við vöknum svo með daginn eftir og sjáum þá að þær eru bæði gamlar og ljótar"

Á þessum tímapunkti voru þeir farnir að gjóta augum að mér þegar þeir hlógu. Ég brosti prúðlega með og reyndi að ignora þá staðreynd að virðuleg eldri kona stóð nú fyrir aftan mig í röðinni.

Og þeir héldu áfram:
Bm: " Hey þið vitið hvað Coyote ugly er? Er það ekki?"

Ég hafði svo sem heyrt hvað það er en ég bjóst ekki við því að hann væri að spyrja til að fá svar. Kassamaðurinn var núna greinilega farinn að vera vandræðalegur, fastur með þennan ofurhreinskilna og málglaða ameríkana. Á meðan að eldri konan beið og hlustaði á sögur um kókaín og ljótar konur.

Bm: " Coyote ugly er þegar að þú vaknar daginn eftir með ókunnugri konu í rúminu og hún liggur þétt upp að þér þannig að handleggurinn á þér er fastur undir henni. Þá viltu frekar naga handlegginn af þér en að vekja hana".

Svo skoppaði ameríkaninn út úr búðinni, sennilega til að deila fleiri sögum með grunlausum gangandi vegfarendum. "Hey, getur þú sagt mér hvar þjóðminjasafnið er? og var ég búinn að segja þér hvernig ég var alltaf útúr-kókaður að flaga dömur. Áttu 20 mín aflögu?"


Nú hafa vísindamenn fundið út að sumir neanderthalsmenn hafi verið rauðhærðir. Það á ekki eftir að bæta eineltið og stríðnina!

Pæling! - Rappmyndbönd = fáklæddar konur, peningaseðlar, sportbílar og menn í dýrum design fatnaði.

RÚV

Nú hafa málefni RÚV verið mikið í umræðunni síðustu daga og þá sérstaklega hvað varðar launamál sjónvarpsstjórans Páls Magnússonar. Samkvæmt helstu fjölmiðlum tvöfölduðust laun hans í apríl síðastliðinn þegar að RÚV var breytt í opinbert hlutafélag og heitir því RÚV ofh. síðan þá.
Að mínu mati er mikilvægt að halda úti miðlum sem ríkið sér að mestu leyti um rekstur á. Slíkur miðill á að hafa ákveðnum skyldum að gegna gagnvart þegnum landsins og menningu þess. T.d. ætti innlend dagskrágerð að vera stór hluti af dagskránni en samkvæmt www.ruv.is er hluti innlendar dagskrágerðar um 65%. Þannig tel ég að íslenskir listamenn og íslenskir menningarviðburðir fái umfjöllun sem þeir annars fengju kannski ekki. Að auki ættu íslenskir dagskrágerðarmenn að fá tækifæri til að koma hugmyndum sínum á koppinn. T.d. þeir sem fá hugmyndir að sjónvarpsefni eða útvarpþætti.
Ennfremur ætti fréttaflutningur þess miðils að vera hlutlaus að öllu leyti og þá sérstaklega hvað varðar stjórnmál. Fólk ætti líka að geta treyst á ákveðna tilkynningarskyldu miðilsins, svo sem veður, færð um landið og upplýsingaveita á átakatímum.
Ég held að RÚV hafi staðið sig nokkuð vel í þessum ofangreindu atriðum.

Að mínu mati finnst mér allt í lagi að borga afnotagjöld svo lengi sem að þessi atriði eru uppfyllt.

Það sem mætti klárlega fara betur eru t.a.m. eftirfarandi atriði.

- RÚV á ekki að vera á auglýsingamarkaði. Það skapar ósanngjarna markaðsstöðu gagnvart öðrum miðlum og minnkar trúverðugleika miðilsins. Þeir erlendu fréttamiðlar sem þykja hvað mest traustvekjandi í fréttaflutningi eru ekki á auglýsingamarkaði. T.a.m. BBC news og Reuters.

- Sjónvarpsstjórinn á ekki að aka um á rándýrum bíl. Bíl sem kostar meðallaun hins almenna borgara, í mánaðarlegum rekstri! Ég held að bíllinn hans Páls sé sá dýrasti af öllum bílum annarra opinberra starfsmanna fyrir utan kannski Geir H. Haarde. Varðandi mánaðarlaun Páls þá hækkuðu þau þann 1. apríl úr 800 þús kr. í 1.500 þús kr. Sem sagt tæplega tvöföld hækkun á einu bretti. Hann segir þetta eðlileg laun miðað við aðra stjórnendur í landinu. En ég velti fyrir mér hvort að laun stjórnenda séu e-ð eðlileg í þessu landi?

Ofurlaun og starfslokasamningar hafa mikið verið í umræðunni og sitt sýnist hverjum um slík fyrirbæri. Þegar einstakir menn eða konur eru að fá í eigin vasa, margföld mánaðar- eða jafnvel árslaun okkar lægri settu, þá er það ekki það sem að opinberir stjórnendur ættu að vera að miða sín laun við.
Það koma fréttir frá öllum hornum varðandi manneklu í ummönnunarstörfum og þar tel ég lág laun vera helstu ástæðuna.

Getur það talist eðlilegt að Páll Magnússon telji að sín laun eigi að vera rúmlega sjöföld þau sem að t.d. grunn- eða leikskólakennarar eru með?

Er eðlilegt að það þurfi afnotagjöld 100 fjölskyldna til að borga af bílnum hans?

Væri ekki nær lagi fyrir ríkisstjórnina að skoða þetta mál og fleiri svipuð mál og spara þar sem mögulegt er? Þannig væri hægt að skapa grundvöll fyrir rýmri launakjörum fyrir þá lægst settu.

Ef ekki þá er þetta einfaldlega bruðl með opinbert fé!

1997

Ég er ekki frá því að þetta sé einkennissöngur fyrir árið 1997. White town með Your woman. Klúbburinn og buffalo skór. Anybody?
En talandi um 10. áratuginn, hversu lengi ætlar Domino´s að kynna tvennutilboð. Ætli þeir hafi ekki byrjað að kynna það svona í kringum ´95? Ég HELD að flestir séu búnir að kynna sér tilboðið og átti sig á hvernig það virkar.

Og talandi um Domino´s, ég er ekki viss um að almenningur viti að Domino´s heldur svona heimsmeistarakeppni! í pizzubakstri á hverju ári. Þ.e.a.s. einu sinni á ári kemur saman aragrúi af fólki frá öllum löndum í Domino´s búningum á svona Domino´s samkomu! Þar eru þær búðir sem græða mest og þeir starfsmenn sem skera fallegustu sneiðarnar, verðlaunuð. Hversu ógeðslega amerískt er það?
Á þessari samkomu fer keppnin fram og ég er að tala um að þetta er þvílíkt dæmi fyrir fullt af fólki. Að hugsa sér að margir setji VIRKILEGA metnað í svona lagað.

Eftir að hafa eytt margra ára orku og tíma í svona ameríska skyndibita franchise viðbjóð sem að Domino´s er, þá get ég ekki annað en sárlega vorkennt fólki sem flækist inn þá andlegu nauðgun sem fer fram á svona stöðum.
Ungt fólk sem leggur allt á sig svo að fyrirtækið græði meira og standardinn verði enn hærri, um leið og fyrirtækið svindlar þvílíkt á starfsmanninum og traðkar á honum á skítugum skónum. Maður heyrir sjaldan talað um Kjarasamninga eða réttindi á svona vinnustöðum.
"Passa að kassinn stemmi!, ekki nota of mikið af pepperoni, bara 22 sneiðar á stóra pizzu...bla bla."
En aftur að slappkeppninni (að slappa = að fletja út böku á Domino´s lingói ; ) Ég mundi halda að þetta væri efni í góða bíómynd.
Gæti verið svona eins og Bloodsport með Van damme, nema í staðinn fyrir mismunandi bardagatækni væri mismunandi slappafbrigði. Keppandinn frá Frakklandi væri sá sem allir óttuðust en bandaríkjamaðurinn hafði lært listina að slappa hjá afa sínum á fyrsta Domino´s staðnum. En afi hans væri mállaus og ættaður frá Ítalíu. Eina leiðin fyrir þá að eiga í samskiptum var í gegnum pizzudeigið. Afi hans bjó yfir aldagamalli ítalskri aðferð sem einungis þeir sem eru hreinhjartaðir gátu notað. Bandaríkjamaðurinn myndi svo tileinka afanum glæstan sigur sem vannst aðeins naumlega eftir að frakkinn hafði verið uppvís að nota aðferðir sem einungis Pizza Hut notar. Hann væri því rekinn samstundis úr keppni og frá sigursæla Domino´s staðnum sem hann kom frá í París. Hann tæki líf sitt að sjálfsögðu samdægurs. The End.

Þegar Domino´s í kringlunni opnaði fyrst, var ég beðinn að vera þar heilan dag að hjálpa til. Það var svo sem fínt, nema að einn af þessum áðurnefndu Domino´s dýrkandi týpum, var einnig að vinna þann daginn. Það var bandaríkjamaður sem hét Ross og hafði hann helgað Domino´s líf sitt að öllu leyti. Hans helsta starf var að fljúga heimshorna á milli, til að kanna "The Domino´s standard" á Domino´s stöðum og að bera út boðskapinn. En þennan umrædda dag var alveg brjálað að gera og lenti ég í því að búa til pizzurnar en Ross vildi vera í afgreiðslunni. Við skulum taka það fram að Ross var að langt langt fyrir ofan mig á Domino´s virðleika- og stjórnendastiganum. Þar af leiðandi gerði maður bara það sem hann sagði.

En hann sem sagt tók á móti pöntunum og dritaði þeim til mín í gríð og erg allan daginn. Nema hvað að hann hafði þann ÓÞOLANDI hátt á, að eftir hverja pöntun, þá sagði hann við kúnnann

"Have a nice Domino´s day"

Svo sneri hann sér að mér og sagði og blístraði

"Pizza, pizza (blístr, blístr)

Svona blístraði hann á mig í gegnum 500 pantanir.

Mínir lestir 2/2 - Nammi (og kók)

Já það er ansi slæmt þegar maður berar sálu sína á borð og opinberar ekki einn heldur tvo lesti (ég elska þetta orð - LESTIR) en átta sig svo á því að þeir eru í raun 3. Því ekki er hægt að segja bara nammi. Kók fellur ekki undir nammi, kók er bara sér. Kók er ekki undirflokkur neins, kók...kók eru guðaveigar.

Þannig er það nú að sumir eru fíklar og aðrir kunna sér hóf. Þeir sem falla undir fyrri hattinn geta verið sjúkir í mismunandi hluti. Sumir eiga erfitt með að standast sopann, aðrir vilja dæla peningum í gullnámuna og enn aðrir spila golf. Ég ætla nú ekki að fara að líkja mínu "vandamáli" við alkahólisma og klárlega eru afleiðingar nammiáts engar miðað við afleiðingar drykkjutúra. En við getum sagt að undirliggjandi hvati sé svipaður í báðum tilvikum.

Ég hugsa stöðugt um nammi og kók. Alltaf! alltaf. alltaf. Mig langar í kók á morgnanna, hádeginu og sérstaklega í kvöldhúminu. Mér líður eins og heimsmeistaranum í pílukasti á pubbnum eftir að ég stúta heilum möndlupoka í einu rennsli og skola því niður með ískaldri kókdós. Það er satt sem jólasveinninn sagði alltaf: "Alveg einstök tilfinning"
En það sem eitt sinn stóð upp, lekur nú niður og eitt sinn verða allir menn að deyja og allt það. Það sem ég gat einu sinni komist upp með geri ég ekki lengur. Með sífelldri sykurneyslu aukast líkur á alls konar vitleysu. Eins og t.d. hár blóðþrýstingur, offita, sykursýki 2 og gular tennur. Svo ekki sé nú talað um síþreytu, andfýlu, slæma líkamslykt og skapsveiflur.

Þegar 30 árin færast yfir kemur uppskeran. Það er tiltölulega stutt síðan að ég fór virkilega að finna fyrir afleiðingunum, eins og t.d. offitu. Ég brenn kalóríum töluvert hratt og hef verið fljótur að grenna mig í gegnum tíðina, ef svo ber við. En þar sem að fíknin er farinn að sjást á unglegu og frískandi útliti mínu hef ég reynt sitthvað til að sporna við þessari óstjórnlegu sælgætis- og gosfíkn. Ég t.d. át diet fuel töflur í gríð og erg um árið, þær áttu víst að innihalda króm sem átti að slökkva nammiþorstann. Gekk ekki.
Ég byrjaði að skokka sem óður maður fyrir nokkrum mánuðum. Auðvitað hafði það mikla kosti í för með sér en það sló ekkert á nammiþörfina. Einnig held ég að það sé alveg á hreinu að í grenningarferlinu sé neysla matar mun stærri faktor en hreyfing. Ég mun samt sem áður halda áfram að skokka en betur má ef duga skal.

Og betur dugði. Fyrir nokkrum vikum þá var ég kominn á endastöð með þetta nammirusl. Ég vildi breyta ærlega til. Ég fór því að ráðum kellu minnar og tók hveiti, sykur og mjólkurvörur úr fæðuinntöku. Það var mun auðveldara en ég hélt, kannski vegna þess að ég var svo ákveðinn í að láta þetta ganga upp. Því miður þá gekk þetta ekki lengur en í 3 vikur en ég var algjörlega breyttur maður meðan á stóð. Ég hef frá unga aldri talið mig B-manneskju, farið mjög seint að sofa og annað tilheyrandi. En á þessum þrem vikum þá varð ég svo syfjaður rétt um 11 að ég steinsofnaði. Ég svaf eins og ungabarn þangað til að ég vaknaði eiturhress (eða eiturlausahress) kl 7 á hverjum morgni og líka á sunnudögum.

Þessar 3 vikur komst ég næst því að finnast ég hreinn (lesist: pure). Öll þessi vatnsdrykkja og allt þetta grænmeti. Það hafði sitt að segja. Ég var líka svo vakandi á daginn, þ.e.a.s. á réttum tíma. Ekki glaðvakandi á miðnætti með kók í annarri og prins í hinni. Það voru breyttir tímar og nýr maður birtist með bros á vör.

En eins og rónarnir á hlemmi þá féll ég kylliflatur aftur til jarðar. Og núna sukka ég sem aldrei fyrr. Af hverju? Væri þá hægt að spyrja. Hver veit, lítill viljastyrkur? Leti? Allavega hef ég áhuga til að hætta óhófinu og snúa til betri vegar.

Sem sagt ég vafra um bæinn feitur og sæll, með skemmdar tennur og kortið í lommen. Tek ekki ábyrgð á einustu færslu eða undirskrift en hugsa stöðugt um kók, snickers og drömmen(ísl. þýð: Freyju Draumur - mér finnst það reyndar ekkert gott). Nú er bara að sjá hvort að skrifleg hreinsun illra nammi-(og kók) og visavætta virkar?

p.s. ég verð að bæta því við að ég sá tvö massív tónlistaratriði í sjónvarpinu í kvöld. Fyrst var það stelpnaband sem kom fram í kastljósi (man ekki hvað banið hét) en það skipa 3 systur sem eru 11, 13 og 15 ára! Þær voru ótrúlega góðar.
Svo var Pétur Ben í söngvaskáld og tók Billy Jean með M.J. á kassagítar, EINN! Hann er dáldið góður á gítar.

Mínir lestir 1/2 - Visa kort

Ég hef tvo lesti í mínu lífi sem ég virðist ekki geta losnað við. Ég ætla að taka tvær næstu færslur undir þessa lesti í því takmarki að skrifa þá í burtu. Svona eins og illir andar sem fara við hreinsun áru, nema ég reyni að hleypa þessum öndum út með því að viðurkenna þá í skrifum. Það er kveikt á reykelsum allt í kringum mig á meðan þessi orð eru skrifuð og Friðrik Karlson er á fóninum. Eilífur friður í reyknum heitir diskurinn.

Sá fyrri af tveimur slæmum löstum er Visa kort. Eða reyndar Master-, debet-, diners- eða hvaðasemerkort. Öll fjandans kort sem hægt er að renna í gegnum posa og kaupa hluti með. Á tímabili sá ég villu míns vegar og lét bankann geyma fyrir mig kortið. En eins og biluð plata þá hef ég í gegnum árin komið mér í sama vítahringinn með óhófsamlegri notkun sem skilur ekkert eftir sig nema fleiri kíló á kroppinn og feitan reikning í bankanum.

Ef ég á annað borð er með kort á mér þá eyði ég um efni fram. Það er eins og heilinn á mér kveiki ekki á að um peninga sé að ræða. "Hmmm þetta er ekki úr pappír, þá máttu kaupa allt sem þú vilt. Gjörðu svo vel herra minn".
Og ég hef reynt ýmislegt. Einu sinni reyndi ég að geyma kortið upp í skáp og nota það bara í neyð. Neyðin virtist vera stöðug og nálæg í það skiptið.
Seinna lét ég Völu fá kortið og hún átti bara að láta mig fá það þegar allt annað var búið. En ég náði því frá henni með lygum og prettum.
Nú síðast varð ég hvað mest ábyrgðarfullur í þrálátri leit að fullkomnun. Ég hóf að halda bók utan um hverja kortafærslu og vildi þannig hafa algjöra stjórn á málunum. En eina sem það gerði var að minnka sjokkið þann 1. hvers mánaðar. Sjokkið dreifðist meira yfir alla daga, þar sem að ég gat fylgst með tölunum hækka í fína excel skjalinu mínu. Sniðugt ekki satt. Hvað getur maður gert. Klippa kortið? Kaupa mér rafstuð sem gefur mér 150 volta straum í hvert sinn sem ég nota kortið?
Á morgun: Löstur 2/2.

Sprengjuhöllin

Ég fór í gærkvöldi á frábæra útgáfutónleika Sprengjuhallarinnar. Það var þétt setið í Austurbæ og greinilegt að eftirvæntingin var mikil í fólki. Þeir félagar Unnar og Tumi komu með mér að sjá herlegheitin. Ég læt þessa mynd fylgja með þó hún sé ekki upp á marga fiska. Upphitunaratriðið var vægast sagt artí og einkennilegt, en félagi þeirra úr MH artífartgang sá um það. Ég man nú ekki hvað hann heitir en hann birtist á sviðinu eins og auglýsingaskilti fyrir Nakta apann. Kauði ku vera að gefa út plötu á næstu misserum.
Hann byrjaði á því að biðja alla að kveikja á kveikjurum og halda á lofti. Svo hóf hann upp rausn sína á lagi sem fjallaði um samband drykkfellds föður og sonar hans. Ég var ekki viss hvort að þetta væri grín, en lagið var mjög flott. Textinn var bara svo rosalega kjánalegur að ég skellti næstum upp úr nokkrum sinnum. Í næsta lagi fékk hann félaga sína úr artígang til að aðstoða sig. Þá tók hann lag um bakaradreng um leið og félagi hans stökk um sviðið íklæddur bakarbúning. Þetta var nokkuð fyndið en mér leið samt eins og ég væri staddur á skemmtikvöldi í MH.

Þegar hljómsveitin kom svo á sviðið ætlaði allt að keyra um koll af fögnuði. Það var góð stemmning í salnum og ekki spillti fyrir þegar þeir félagar hófu að ausa hrósum og faguryrðum yfir gesti. Það var frábært hvernig þeir stóðu að tónleikunum en þeir ákváðu að spila lögin í þeirri tímaröð sem að hljómsveitin hafði þróast í. Inn á milli röktu þeir svo sögu sveitarinnar og stundum sögu lagsins.

Mjög eftirminnilegar sögur voru um lögin Síðasta bloggfærsla ljóshærða drengsins og Frá gleymdu vori. Sú síðari var á þá leið að Bergur söngvari átti að syngja þetta lag en hinir í hljómsveitinni voru smeykir að röddin hans myndi ekki ná að hljóma nógu mjúk fyrir svona fallegt lag. Þeir gripu þá á það ráð að láta bassaleikarann standa fyrir aftan Berg í stúdíóinu og halda þétt utan um hann og strjúka honum á meðan hann söng lagið. Virkaði nokkuð vel!

Hvað varðar tónleikana þá fannst mér eina sem skemmdi fyrir var hvað þeir Georg bassaleikari og Bergur söngvari voru sífellt að grípa fram í fyrir hvor öðrum. Þeir sáu nær eingöngu um að tala og virðast á vissan hátt vera talsmenn sveitarinnar. En á tímum var þetta nánast neyðarlegt. Að mínu mati var Bergur mjög skemmtilegur í frásögum og virkar með mikið "frontman vibe". Georg aftur á móti var oft fyndin en hann virkaði eiginlega dauðadrukkin eða e-ð ennþá verra. Steiktasta atriði kvöldsins var æft atriði með bassavökva sem var örugglega fyndið í æfingarhúsnæðinu en not so much á sviði.

Það er e-ð við þessa hljómsveit sem grípur mig. Miðað við hvað þeir hafa spilað stutt saman þá eru þeir ótrúlega öruggir á sviði. Ég hvet alla til að tjékka á þessari plötu en ég er búinn að renna nokkrum sinnum í gegnum hana og ég er ekki frá því að það séu nýjir tímar í íslenskri popptónlist.

Ég skemmti mér alveg konunglega og ekki skemmdi fyrir að þarna drakk ég bjór í fyrsta sinn síðan í febrúar. Reyndar drakk ég kannski einum of marga í eftirpartýinu á Barnum. Frír bjór sko!

Ég læt svo fylgja tvær myndir af börnunum í faðmlögum og með fríðu snoppurnar sínar (ef það er hægt að segja það svoleiðis - snoppufríður - þú veist).




Spurning dagsins er svo: Í kjölfar þess hvað nýja plata Radiohead hefur selst vel, gætu útgáfufyrirtæki eins og við þekkjum þau í dag orðið óþörf?

Family portrait - ég

Ég fékk ekki að vera með á myndinni en ég læt í staðinn fylgja lagið Ballaða skilnaðarbarnsins sem við Matthildur syngjum alltaf saman á kvöldin.

Pabbi er bestur, já pabbi er bestur,
en mamma þín hún er ok.
Henni þykir voða vænt um pabba þinn,
en henni fannst hann bara aðeins of gay.

Sugardaddy

Glundur og spilagleði

Já það má nú sanni segja að glundurroði ríki í stjórnmálum borgarinnar. Atburðarás síðustu daga hefur minnt á Dallas eða í besta falli lélegan þátt af The West Wing. Þar fer æðsti yfirmaður minn fremstur í flokki eða hann Björn Ingi. Ég veit varla hvað mér á að finnast um þetta. Hmmm. Á vissan hátt er ég sáttur við að losna við Sjálfstæðismenn úr meirihluta, sérstaklega þar sem ég tel mig alls ekki vera nálægt þeirra litrófi í pólitík. En ég set samt spurningamerki við svona margra (og ólíkra) flokka meirihluta. Þar að auki finnst mér Dr. Dagur frekar typpalegur.
Svo get ég bara ekki annað en vorkennt aðeins honum Vilhjálmi. Maður sem er búinn að eyða betri árum sínum í pólitík og þjónað sínum flokki. Mér finnst svo aumkunarvert að sjá hvernig hann hefur verið dreginn í svaðið vegna þessa máls. Svo á auðvitað eftir að koma í ljós að fullu hver hlutur Björns var í þessu OR máli. Allavega finnst mér hann ekkert koma allt of vel út þessar síðustu vikur. En svona er víst lýðræðið.

Spilagleðin var við völd í gær þegar Inga Dóra hélt upp á 30 ára afmælið sitt. Við félagarnir í Fussumsvei tókum lagið fyrir gesti og gekk það bara nokkuð vel. Maður tók sérstaklega eftir því hvað börnin voru að fíla lögin vel. Og þau ljúga aldrei. ekki satt?

Í kvöld eru það svo langþráðir útgáfutónleikar með Sprengjuhöllinni. Veióveióveiveivei.

Nóg að gerast í letilandi

Nú er ég búinn að vera í fæðingaorlofi í tvær vikur og á því tvær vikur eftir. Í næstu viku er svo innilota í skólanum þannig að í raun er bara ein vika af fríi eftir. Þann 22. október byrja ég svo í námsleyfi og fer um leið í 7 vikna vettvangsnám á leikskólanum Múlaborg. Þetta fæðingaorlof er búið að vera ljúft þó svo að öll þessi veikindi hafi sannarlega sett strik í reikninginn. En núna eru þau bæði kominn heim og við ætlum að reyna að njóta þessarar viku saman.

En í svona orlofi er gott að nota tímann til að læra, svona sérstaklega þar sem að ég er í 19 einingum á haustönn. Þetta hefur byrjað ágætlega og maður þarf að halda dampi til að missa ekki af lestinni. En auðvitað stelst maður stundum til að glápa á nýjustu þættina og spennandi myndir. Það sem ég mæli eindregið með er eftirfarandi:

Enron: The smartest guys in the room: Heimildarmynd um Enron hneykslið í Bandaríkjunum fyrir nokkrum árum. Þetta er svona mynd sem lætur mig þakka fyrir að vera að starfa í geira sem er þónokkuð heilbrigður og krefst því ekki að maður selji sálina fyrir feitan bónus. Ótrúlegt að sjá hvað hægt er að heilaþvo fólk til að gera fyrir "málstaðinn". Þessi mynd ætti að vera skylduáhorf fyrir verðandi viðskipta-, hag-, lög-, og markaðsfræðinga. Það sem mér þótti líka merkilegt var hvað spillingin náði langt. Þá meina ég langt út fyrir fyrirtækið. Eins og kom fram í myndinni þá hefði margsinnis átt að vera búið að stoppa þessa yfirhylmingu, en allir þeir sem áttu að segja stopp, gerðu það ekki. T.d. bankarnir, lögfræðistofur og/eða endurskoðunarfyrirtækin. Allir tóku sinn skerf af kökunni og horfðu undan. Bottom line í myndinni var að oftast þegar hlutirnir sýnast of góðir til að vera sannir, þá eru þeir ekki sannir. Lætur hugann reika til allra íslensku nýmilljarðamæringanna sem aldrei virðast slá vindhögg í viðskiptum en enginn virðist skilja hvaðan allir þessir peningar koma.

The Pick up artist: Þetta eru þættir í anda The beuty and the geek, nema miklu miklu betri. Þetta eru raunveruleikaþættir sem annars vegar fjalla um hóp af vonlausum vonbiðlum sem kunna ekki listina að táldraga og hins vegar um 3 menn sem hafa náð algjörum tökum á þeirri listgrein. Þar í farabroddi er Mystery, maður sem er að mínu viti nokkuð frægur og ég held að það hafi verið skrifuð bók um hann sem heitir The Game og var fjallað um í mogganum fyrir stuttu.
Mysteri og félagar, sem líta allir út eins og sitthvort tónlistarmyndbandið frá 1993, reyna svo að kenna þessum hóplausu mönnum hvernig á að koma sér í kynni við dömurnar. " Að flaga dömur eða vera flagari" eins og Skjöldur í herrafataverslur Kormáks og Skjaldar komst svo skemmtilega að orði hér um árið.
Ég held að flestir karlmenn hafi á einhverjum tímapunkti verið hafnað af kvenmanni og kannski öfugt, þar af leiðandi held ég að þessir þættir gætu fallið vel í kramið hjá lýðnum. Ég þekki þá tilfinningu allt of vel en þó aðeins áður en að Valgerður dró mig upp úr forapytti neitandans (lesist: sá sem heyrir oft nei).

Annað sem vert er að minnast á: Grey´s 4. sería - byrjar vel, Tekinn - nokkuð misjafn en góður samt, This is England - kannski ekki jafn góð og gagnrýnendur segja en skemmtilegt að sjá þetta tímabil.

Annað sem ekki er vert að minnast á: Stelpurnar - sá fyrsta þáttinn um daginn og hló varla einu sinni, House - hversu lengi getur sama formúlan gengið?, Laugardagslögin - Allt í lagi að sjá þessi lög en hvað er Út og suður gaurinn að gera þarna og Þorvaldur Bjarni...komm on, Private practice - hörmulegur spin of þáttur frá Grey´s...stay away.

Friður og ljós

Rosalega fylltist ég miklu stolti af landinu okkar þegar Yoko Ono tilgreindu ástæður fyrir því að velja Ísland sem staðsetningu friðarsúlunar. Hún sagði landið og loftið vera hreint og landið að auki vera töfrandi (e. magical).
Mér finnst þetta bara jákvætt fyrir Ísland og ég held að allt sem tengist eftirlifandi Bítlum vekji athygli um allan heim.
Á persónulegum nótum þá er ég SVO mikill bítlaaðdáandi að ég veit ekki hvað ég myndi gera ef ég myndi rekast á Yoko Ono, Sean Lennon eða Ringo Starr. Ef einhver veit um aðsetur þessa fólks þá vildi ég gjarnan fá að vita það. Ég er alveg stemmdur að standa fyrir utan e-ð hótel í rigningu og roki með stafræna myndavél og mynd af viðkomandi til að árita.

Ringo var í fréttunum áðan þegar hann lenti í Keflavík. Hann er alltaf jafn sjarmerandi og fyndinn, ég get bara ímyndað mér hvað gaurinn hefur upplifað margt í gegnum árin. Hann sagðist búa í Monte Carlo vegna þess að þar væri hlýrra. Er ekki frábært að vera í hans sporum. Hafa fengið að prófa allt, eiga fullt af peningum en vera ekki allt of frægur, eins og t.d. Paul eða John áður en hann dó. Maður gleymir því líka oft hvað þessir gaurar eru gamlir eða hefðu orðið gamlir. John Lennon hefði orðið 67 ára, ég held að Ringo sé aðeins eldri. Samt lít finnst mér þeir alltaf vera eins í mínum huga.
Peace Out.

Hænur og ég

Eins og kom fram í síðasta bloggi þá er ég með mikla fóbíu hvað varðar hænur. Ég hef oft reynt að skilja hvað liggi þar að baki. Ég held að ég hafi alltaf verið svona og mér finnst t.d. þessar óreglulegu höfuðhreyfingar vafasamar, sífellt fram og tilbaka. Reyndar er það svo að mér er ekki vel við flest dýr. Ég býst við að ástæðan sé að hluta sú að þegar maður kemur nálægt dýrum, t.d. hestum, beljum eða einhverju ógeði eins og geitum, þá finnur maður hvernig þau verða stjörf að hræðslu og augun virðast poppa úr augntóftunum. Í slíku ástandi veit maður aldrei hvað þau gætu tekið upp á.

Nú átta ég mig á því að að flestir telja mig líkega vera nett klikkaðan, en málið er bara að ég og dýrin skiljum hvort annað. Ég myndi aldrei gera flugu mein eða dýri, en við höldum bara okkar fjarlægð hvert frá öðru, ég og öll dýrin. Þetta er samkomulag sem virkar ágætlega og allir eru sáttir.

Verst af öllum dýrum finnst mér þó vera fuglar. Stórir fuglar þá sérstaklega, eins og fálkar, strútar eða hrægammar. Ég myndi frekar skera af mér tærnar með brauðhníf en að vera í lokuðu rými með strúti. þetta dýr er ógeðslegt, sjúklega langar lappir og eins og meðalmaður á hæð.

En ég ætla að láta eina sögu flakka sem ég sór við sjálfan mig að færi með mér í gröfina. Þessi saga er mér engan veginn til framdráttar en það er langt síðan og mikið vatn runnið til sjávar síðan.
Þannig var það nú að ég var í sveit tvö sumur þegar ég var 9 og 10 ára gamall. Þetta var ágætis reynsla fyrir svona borgarbarn eins og mig. Sveitabærinn er staðsettur rétt fyrir utan Borgarnes og við vorum oftast nokkrir krakkar í einu yfir sumarið. Húsfreyjan á bænum kallaði nú ekki allt ömmu sína og vildi kenna okkur krökkunum sitthvað um lífið í sveitinni. Við vorum öll með okkar skyldur, t.d. hjálpa til í fjárhúsunum eða við þrif á bænum.
Því miður fyrir mig og hænurnar á bænum, var mitt hlutverk að fara með matarafganga eftir máltíðir og gefa hænunum að borða. Ég safnaði saman á disk öllum afgöngum og gekk þessi þungu skref í átt að hlöðunni. Hænurnar voru margar eins og þær voru viðbjóðslegar, en þær voru geymdar inn í svona hænsnakofa í fjósinu. Það var lágt til lofts í kofanum og mig minnir að sumar hænurnar hafi verið á svona priki í höfuðhæð. Þannig að þegar ég gekk inn þá var ég bara face to face við kvikindin.

En til að gera stutta sögu ennþá lengri, þá gat ég bara ÓMÖGULEGA farið inn í kofann. Í staðinn fyrir að koma hreint fram þá fór ég bakvið hlöðuna og henti matnum þar. (Vá þetta hljómar verr þegar ég skrifa þetta en í minningunni). Svona gekk þetta í nokkrar vikur (kannski 2 í mesta lagi 3). Þangað til að dóttir húsfreyjunar kom með mér einn daginn upp í hlöðu. Hún óð inn í kofann með fullan disk af mat og hænurnar urðu auðvitað snælduvitlausar. Þær réðust á matinn eins og þær hefðu ekki fengið mat í nokkrar vikur. Dóttirin var nú frekar hissa á þessu öllu saman og spurði mig hvernig stæði á þessu. Ég vildi nú síst vera að viðurkenna svona aumingjaskap og hristi bara hausinn engu nær. Ég veit ekki hvort að fólkið á bænum hafi áttað sig á þessu en ég fékk allavega annað verkefni eftir þetta.

Nýjar myndir

Þau mæðgin, Valgerður og Ólafsson, eru vonandi á leiðinni heim af spítalanum á morgun. Reyndar er sá litli ennþá nokkuð rokkandi í hita. Ég setti inn nokkrar nýjar myndir inn á myndasíðuna hér til hliðar. Sjúkrastofan sem þau eru inn á er eiginlega eins og hótelherbergi. Sérbaðherbergi, sérsvalir, stórt sjónvarp og frítt fæði. En ég held samt að þau væru frekar til í að vera heima á Hagamelnum.

Hér er fjölskyldan mínus móðir í rólegheitum inn á sjúkrastofunni.

Við Matthildur erum loksins búin að ná okkur af augnsýkingu og getum nú gengið kokhraust á meðal fólks. Það var ekki lítill spenningur í minni þegar við fórum í húsdýragarðinn og kíktum á dýrin.

Matthildur ákallar mömmu sína og biður um að fá kött á heimilið. (Mamman var á spítalanum en pabbinn kemur skilaboðunum áleiðis.)


Það er nokkuð ljóst að ég hef ekki smitað hana af hænufóbíugenunum mínum. Hún hljóp inn í miðja hænsnaþvöguna og reyndi að kyssa þær allar. Ég hélt mig í hæfilegri fjarlægð og þakkaði guði fyrir góða aðdráttarlinsu á myndavélinni.

Aftur tvö í kotinu

Þessi veikindi virðast ekkert vera að minnka hjá okkur Möttu. Litli gaurinn fór svo verst út úr þessu öllu saman, en hann var kominn með hita í nótt. Valgerður fór með hann upp á spítala í morgun og þau þurfa sennilega að vera þar yfir helgina. Vei.

Reyndar gæti verið að Matthildur flytji svo að heiman eftir nokkra daga. Ég held að hún sé komin með nett ógeð af mér og öllum videospólunum sem við eigum. Ég reyndi að vera hressi pabbinn áðan og tók upp gítarinn og fór að syngja leikskólalögin með henni. Hún var nú ekki lengi að forða sér frá því.
Highlite dagsins var þegar við horfðum á Söngvaborg 3 í sjötta skipti.
Geðveikt skemmtilegar, Sigga og María Björk. Vinir hennar kalla hana reyndar bara Maju...BÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖ.

En það sem er meira skemmtilegt er nýja platan með Sprengjuhöllinni. Hún var í forspilun á netinu inn á Tonlist.is. Fyrir utan öll "gömlu" góðu lögin þá eru þarna nokkur ágætis lög, t.d. eitt sem heitir Frá gleymdu vori en það minnir bara á Leonard Cohen í sínu besta formi.

Blóðþrýstingur

Eftir að hafa lesið stórskemmtilega bloggfærslu hjá hinum maníska raðbloggara Kristni The, þá mundi ég eftir eftirfarandi atviki.
Fyrir nokkrum mánuðum var ég beðinn um að taka þátt í rannsókn á vegum Háskóla Íslands og Íslenskrar Erfðagreiningar. Rannsaka átti e-ð um samband erfða og hjartagalla. Þeir vildu taka blóðsýni og mæla blóðþrýsting, ásamt því að spyrja mig nokkurra spurninga.
Ég mætti kl 7 um morguninn upp á Krókháls og lét mæla mig. Ég var hin rólegasti þar sem ég taldi fullvíst að ég væri gallalaus og allir í minni fjölskyldu væru langlífir og heilbrigðir.
Konan sem mældi mig sagði, mér til mikillar hræðslu, að ég væri með blóðþrýsting upp á 140/80 og ég væri á svona gulu ljósi. "Er hár blóðþrýstingur algengt vandamál í þinni fjölskyldu?" spurði hún meðal annars og og sagði mér svo að ég þyrfti að skoða mín mál og panta tíma hjá lækni.
Ég keyrði í vinnuna í svitakófi og reyndi að skilja hvað væri að gerast. Ungur maður fallinn í blóma lífsins. Ég ímyndaði mér hvernig ég gæti sagt greyið Valgerði fréttirnar. Hvernig gat ég undirbúið hana undir að ala upp börnin okkar tvö sem ekkja.
Ég pantaði svo tíma hjá heimilislækninum mínum við fyrsta tækifæri en fékk ekki tíma fyrr en rúmum mánuði síðar. Í millitíðinni reyndi ég að búa alla í kringum mig
undir ótímabært fráfall mitt.
Þegar ég mætti svo til læknisins þá útskýrði ég fyrir honum alla sólarsöguna. Svipbrigðin á honum breyttust ekki mikið við að heyra hana. Hann tók upp tækin, hlustaði mig og dæsti. "Hmm já já þetta er fínt". Svo mældi hann blóþrýstingin og dæsti meira. Svo settist hann við borðið og ég bað hann að segja mér hvað væri næstu skref í málinu.
Hann leit varla á mig og sagði "Ekki fitna meira,annars ertu góður. Vertu blessaður"



En við Matthildur erum ekkert að batna eins og þessar myndir sýna. Ég þori varla að fara út úr húsi. Valgerður segir að ég líti út eins og fótboltabulla. Það er á svona stundum sem ég hugsa um það sem mamma sagði alltaf við okkur systkynin. "Það er sama hvað bjátar á, þið getið alltaf þakkað fyrir það að hafa ekki fæðst ljót." Ég sé það núna að það er satt.



Ég setti inn myndir frá fæðingunni á myndasíðuna mína og hennar Möttu. Við afskræmdu feðginin biðjum fyrir kveðju.

Allir sjúkir í ljúfleikanum.

Já það er ansi ljúft að vera í fæðingaorlofi. Við fjölskyldan höfum það huggulegt fram eftir degi og njótum þess að vera saman í fríi. Reyndar þá er Matta orðin veik og hefur því ekkert farið í leikskólann. Hún er bæði með hita og augnsýkingu, sem ég smitaðist af.
Eins og sést á myndinni þá lít ég út eins og Sly í Rocky 3 eftir að Ivan Drago hafði lumbrað á honum. Við tökum okkur samt vel út saman við feðginin.


Litli gaurinn er allur hinn rólegasti. Það eiginlega bara heyrist ekkert í honum. Ég hef mikið verið að hugsa um hvað það voru miklu minni viðbrigði að eignast hann en Möttu. Þegar hún kom þá breyttist allt og við þurftum að búa til system í kringum hana. En hann kemur í raun inn á svona vel fúnkerandi kerfi.
Ég man ég sá einu sinni svona djók lista yfir mun á foreldrum sem voru að eignast fyrsta, annað og þriðja barn. Ég man ekki mikið af honum, en t.d. stóð að foreldrar með fyrsta barn myndu skipta á barninu á 10 mínútna fresti og stöðugt vera að kíkja í bleyjuna. Foreldrar með annað barn myndu frekar bíða aðeins og skipta kannski á klukkutíma fresti eða þegar bleyjan væri vel farin að gulna.
En foreldra með þriðja barn myndu skipta einungis þegar að gamla bleyjan myndi leka niður sökum þyngdar og barnið gæti bara skriðið/gengið sjálft úr henni. (Þetta á að sjálfsögðu ekki við okkur).



Matthildur hefur tekið upp á nýju áhugamáli en það er að leysa krossgátur. Hún hefur horft upp á pabba sinn klúðra hverri gátunni á fætur annarri og ákvað því að reyna sjálf. Hún er ekkert smá einbeitt við þetta og ég spái því að hún fari fram úr mér fyrir næsta afmælisdaginn sinn.






Ég ætla að reyna að setja inn myndir í kvöld frá fæðingunni og heimkomunni inn á myndasíðuna hér til hliðar.