Half of what i say is meaningless...

I cried myself to sleep last night
And the ghost of Carl, he approached my window
I was hypnotized, I was asked
To improvise
On the attitude, the regret
Of a thousand centuries of death

Even with the heart of terror and the superstitious wearer
I am riding all alone
I am writing all alone

Úr laginu Come on! Feel the Illinoise!: The worlds Columbian Exposition/ Carl Sandburg visits me in a dream. Af plötunni Come on! Feel the Illinoise! sem hún Tinna gaf Völu og Vala kynnti mig fyrir.
Sólarhringurinn minn er officially orðinn crazy. Við þurftum að vakna til að fara með Matthildi til augnlæknis kl. 10. Það var mjög erfitt þar sem að kl 7 í morgun sat ég með hana og gaf henni að drekka alveg ósofinn. Verð að fara að snúa þessu við hið fyrsta. Ég er bara að lesa svo spennandi bók um hann Johnny lennox eftir fyrrverandi konu hans, hana Miss Xanadu Lennon. Það er ansi magnað að lesa um breytta tíma og allt sem Jón lenti í á sínum yngri árum. Ég skal vera stuttorður. Mamma hans átti hann með sjómanni sem var aldrei heima. Hún varð þreytt á einverunni og fann sér nýjan mann sem var ósmeykur að experimenta í svefnherberginu. Þau fluttu saman, reynar bara í eitt herbergi. Nú, svo kom pabbinn í land og var ekki parhrifinn. Hann tók Jón ófrjálsri hendi og ætlaði með hann til Ástralíu. Mamma hans rétt náði að stoppa þá á höfninni þegar þeir voru að stíga upp í skipið og Jón þurfti að velja á milli mömmu og pabba, fyrir framan þau bæði. Sem betur fer fyrir tónlistarsöguna þá valdi hann mömmu og hann sá pabba sinn aldrei aftur. Jón var 5 ára þarna by the way. Systir mömmu hans, hún Mímí mús, varð smeyk um drenginn í þessum aðstæðum og hringdi á lögguna, sem svo tók drenginn af mömmu sinni og kom honum í umsjá músarinar. Hún átti mann sem gekk honum í föðurstað, en hann dó þegar Jón var 14 ára beint fyrir framan hann. Mamma hans og nýji maðurinn eignuðust tvær stelpur og fóru að lifa eðlilegu fjölskyldulífi. En Jón var ekkert boðið með. Hann þurfti samt sem áður að hanga í músarholunni og heimsótti mömmu sína endrum og eins, þó að hún byggi í sama hverfi. Hann tengdist mömmu sinni alltaf meira og meira þangað til að drukkinn lögga keyrði hana niður og drap hana. Þarna var hetjan okkar 15 ára. Nú, maður mömmu hans missti þar af leiðandi sína heittelskuðu en til að bæta gráu ofaní svart, þá voru stelpurnar teknar af honum og þeim komið fyrir hjá annarri systur mömmu Jóns. Einstæðir feður voru ekki til á þessum árum sjáiði til. En hann dó svo líka í bílslysi nokkrum árum síðar. Sem sagt frá 15 ára aldri var Jón fastur hjá fúllyndri frænku sinni, búin að missa pabba sinn og mömmu, frænda sinn sem gekk honum í föðurstað og svo mann mömmu sinnar nokkru síðar. Eins og allir vita þá missti hann svo besta vin sinn hann Stuart Suitcliff þegar að Bjöllurnar voru alveg að meika það. Svo náttúrulega var hann sjálfur drepinn á besta aldri. Enginn furða að hann samdi svona fallegar ballöður. Verður maður ekki að vera tilfinningalega sturlaður til að vera góður músíkant. Þetta er jólabókin í ár, believe you me.
Itte Rasshai.