Kennarinn sem ég sendi bréfið til brást öll hin ljúfasta við og sendi mér gott svar sem ég mat mikils. En ég fór í gær á myndina Old Boy. Ég vissi ekki hvað ég var að fara út í þegar ég sast í nýju fínu sætin í Laugarásbíó. Ég hafði ekkert heyrt um þessa mynd eða lesið neina dóma um hana, þannig að það mætti segja að ég vissi ekkert. Ég komst fljótt að því að hér var um að ræða óbandaríska mynd eða Suður-kóreska gæti ég trúað (án þess að hafa tjékkað á því), tungumálið var allavega e-ð óskiljanlegt. Myndin byrjaði öll hin drungalegasta og setti tóninn snemma fyrir það sem koma skyldi. Hún fjallar basically um mann svalar hefndarþorsta sínum á öðrum manni, á sjúkasta hátt sem um getur. Ég myndi segja að þessi mynd væri ekki fyrir viðkvæma, alla vega ekki atriðið sem samanstendur af hamarsklauf, tanngarði og miklu teipi. En ég hvet samt sem áður alla að kíkja á þessa mynd.
Á morgun er Örn að fara heim til Sheffield. Þetta er búið að vera frekar skrýtin tími og ekki alveg eins og ég bjóst við. Ég býst við að maður hafi að jafnaði minni tíma núorðið en áður og það gæti útskýrt margt. Vinna, skóli, sofa. Er það ekki svoleiðis? Hjá Erni er það víst skóli, skóli, skóli. En svona er þetta meistaranám, læri, læri, tækifæri. Kannski erum við bara að fjarlægjast? Eða kannski erum við farnir að sjá í gegnum hvor annan? Eða kannski er ég bara dramatískasti maður norðan Færeyja? Hver veit? Það eina sem ég veit er það sem gamli presturinn minn sagði alltaf við mig á sunnudögum. "Óli minn, sýndu öðrum skilning og þér verða allir vegir færir. Komdu svo hingað inn í bakherbergið, farðu úr buxunum og við skulum biðja saman."