lestrarhestur

Í kvöld var ég að keyra í Nóatún að kaupa í matinn og sá mann á gangi. Kannski ætti ég að segja ungan mann eða dreng. Allavega þá var hann sennilega rúmlega tvítugur og leit út eins og þessi týpíski indý hugsuður kaupi fötin í hjálpræðishernum vinn helst með börnum eða fötluðum hlusta eingöngu á tónlist sem enginn hefur heyrt um borða grænmetisfæði hangi á kaffihúsum sem eru svo inn að aðeins nokkrir útvaldir hafa uppgvötað semur ljóð finnst peningahyggjan ógeðsleg stundar nám í heimspeki var í MH hatar sjónvarp les rússneskar bókmenntir dreymir um París á sumrin týpa. Og nú vill ég ekki vera fordómafullur.
En það sem vakti athygli mína á þessum manni, fyrir utan það augljósa hér að ofan, var að hann var að lesa. Gangandi. Ég meina hvað er málið?
Hversu djúpt sokkinn þarftu að vera í nýjustu bókina hans Gyrðis Elíassonar til að lesa hana gangandi út á götu? Ég bara spyr. Eða kannski er ég bara að missa þolinmæðina á mannkyninu. Kannski þarf ég bara að halda niður í mér andanum þangað til í vor þegar skólinn er búinn og ég fer í sumarfrí. Gasp...