Sárþjáður en ekki holdsveikur

Um daginn var ég kominn með ógeð af eigin leti og fitu. Ég ákvað að byrja í skokkátaki. Ég hef aldrei skokkað áður og hélt að það væri svo leiðinlegt. En þökk sé ipod þá er bara nokkuð gaman að skokka um Ægisíðuna.

En eins og svo oft áður með mig þá byrjaði ég allt of geist. Ég skokkaði út í Nauthólsvík og tilbaka fjóra daga í röð. Fimmta daginn fann ég fyrir miklum sársauka framan á sköflungnum í hvert sinn sem steig í lappirnar. Hún Vala mín var fljót að greina meinið og sagði þar væri beinhimnubólga á ferð. Það er einhver viðbjóður sem hægt er að lesa sér til um á doktor.is.

Allavega samkvæmt því ætti ég að hvíla mig í 2 - 4 vikur og passa vel upp á mig. Það er vægast sagt erfitt þegar maður er kominn í þennan gír. Ég ákvað því að prufa í gær að skokka stuttan hring og það gekk ágætlega (viku eftir fyrstu einkenni). Í kvöld hljóp ég svo annan og lengri hring sem gekk ekki jafn vel. Nú eru verkirnir komnir aftur og ég alveg sárþjáður.

Í huganum gæti ég hlupið maraþon og barist 10 lotur við heimsmeistarann í þungavigt, en líkaminn segir "Sestu á sófann og hvíldu þig. Face it man, your old and fat."

En þó ég sé sárþjáður þá er ég sannarlega ekki holdsveikur. Það mætti samt halda að verðandi faðir sé sama og holdsveikur. Því um helgina gerðist það í annað sinn á stuttum tíma að vinir mínir fóru að djamma og hringdu EKKI í mig. Þeir ákváðu bara að ég hefði ekki áhuga á slíkri iðju, þar sem að ég á von á barni.

Einu gleðitíðindin þessa dagana er að MAN UTD. eru MEISTARAR og svo eigum við auðvitað von á barni.

Feitur í fýlu kveður.